Concertrecensie: Kap Bambino

Kap Bambino in Bitterzoet: subtiel als een bulldozer

Nog voordat elektronische noisebands als Sleigh Bells en Crystal Castles het levenslicht zagen bestond het Franse opgefokte synthpunkduo Kap Bambino al. Ze worden geroemd vanwege hun verpletterende liveshows, maar toch zijn ze relatief onbekend in ons land. Vandaar dat Paradiso de band in het kleine Bitterzoet heeft neergezet. Het zaaltje is slechts half gevuld met een ondefinieerbaar publiek. Momenteel is Kap Bambino op tournee om hun jongste boreling Devotion te presenteren.

De ravissant ogende zangeres Caroline Martial komt op als een sekteleider met twee brandende witte kaarsen in de lucht geheven. Ze loopt samen met de knoppendraaier Orion Bouvier in een soort processiegang richting het podium. Nadat de zangeres het publiek verwelkomt, de kaarsen dooft en zich ontdoet van haar motorjackje, barst het audioterreur meteen los: subtiel als een bulldozer.

Hun elektronische muziek is als een grote chaotische geluidsbrij die over je heen wordt gekotst. De nummers zijn daarin nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Maar dat maakt geen moer uit want je wordt er volledig in meegezogen. Bij de eerste 8-bit noisetonen verandert het publiek al in een kleffe moshpit. De opruiende beats werken hypnotiserend. En je blijft voortdurend verwonderd kijken naar de petieterige frontvrouw die de meest dwaze moves maakt. Soms rent ze al ijsberend als een verwarde psychiatrische patiënt met spastische bewegingen heen en weer over het podium en tikt ze pilaren aan de zijkant van het podium aan. Ook is ze niet vies van crowdsurfen. Zelden een zangeres gezien die zo lekker losbandig is en overal maling aan heeft. Bastiaan Bosma van Aux Raus zou er het nakijken bij hebben.

Eigenlijk maakt Caroline de show in haar eentje want Orion is als een stille genieter in een donker hoekje verscholen achter zijn knoppentafel en zijn sluike bosje haar. Hij kijkt voortdurend stoïcijns naar de grond. Je zou hem haast vergeten.

De schreeuwende en bezwete frontvrouw weet met haar punkattitude daarentegen de toeschouwers moeiteloos te bezweren. Dat levert prachtige en soms sektarisch aandoende tafereeltjes op. Vooraan is het namelijk dringen geblazen. Er staan een paar hysterische meiden die zich als makke lammetjes volledig aan haar overgeven. Ze werpen zich constant aan haar op, betasten de in visnetpanty gehulde benen van de zangeres, blèren wat loze kreten in haar microfoon en springen het podium op. Ook een man met vleespet laat zich graag als een aanhalige kater over zijn bol aaien door de frêle zangeres.

Na drie kwartier spelen houdt Kap Bambino het eerst voor gezien. Dit moet een ware uitputtingsslag zijn. Maar als snel bestieren ze het podium weer om vervolgens nog een kwartiertje langer door te spelen. Aan het eind neemt Caroline nog even de moeite om een foto van de door haar aangebrachte battlefield te maken. Een en al euforisch gejoel klinkt er vanuit het publiek.

Waar de muziek van Kap Bambino op plaat soms louter voldoening brengt, kan hun acte de présence live echt op een onderscheiding rekenen. Het blaast je van je sokken. Hear hear! Floor Boogaart

Concertrecensie Graveyard

Graveyard: dolende seventies-geest is nog springlevend in Bitterzoet

Het is volop lente en dus zet ik de bloemetjes buiten op het kerkhof met de heren van de Zweedse band Graveyard. Het is als vrouw goed vertoeven vanavond in het tjokvolle Bitterzoet want het testosterongehalte is hoog, en dat voor een stad met een vrouwenoverschot. Mijn geluk kan niet op en dus wurm ik mij tussen een aantal harige metalheads vooraan in het publiek.

Graveyard, als Phoenix verrezen uit de as van de Zweedse stonerband Norrsken, bracht in 2011 zijn tweede plaat ‘Hisingen Blues‘ uit via het metallabel Nuclear Blast. Dit album staat vol jaren-zeventig-rock, psychedelica, blues en soul. De band kreeg in de studio hulp van producer Don Alsterberg (José Gonzales, The International Noise Conspiracy e.a.).

Vlak voor opkomst klinkt een jolig Zweeds liedje uit de speakers. Een doek met psychedelische print gecombineerd met slaolie- projecties vormt het decor. Vier heren voorzien van snor, spijkerbroek, sliertig lang haar en tatoeages stappen de bühne op en beginnen gelijk met spelen. De groovy retrorock creëert een sfeer die vergelijkbaar is met Led Zeppelin, Black Sabbath, Jimi Hendrix en Cream. Het publiek wordt vanaf de eerste toon meegesleurd. Krachtige zang en virtuoze gitaarrifjes worden doorkliefd met hakkende drums, afgewisseld met ingetogen hypnotiserende intermezzo’s die je de ogen doen sluiten.

Zanger Joakim Nilsson belichaamt ware superioriteit met een strot waar je U tegen zegt en een waanzinnig reikwijdte. Een prima combinatie met muzikanten die van wanten weten. Met veel souplesse en ballen zet Graveyard een behoorlijk strak showtje neer. De heren die van nature stoerheid uitademen, zijn van het type ‘niet lullen maar spelen’. Toch genieten ze zichtbaar. En het fanatieke publiek is euforisch. De zaal verandert gaandeweg in een dampend zweethok. Vooral tijdens de nummers Hisingen Blues, Ain’t Fit To Live Here, Longing en Unconfortably Numb bereikt de band ongekende hoogtes. Het is hun eerste keer in Amsterdam –niet in Nederland-  maar ze keren zeker terug, verzekert de joviale drummer ons aan het eind van de toegift.

Deze nostalgische avond blijkt vooral een feest der herkenning, bijna nergens gaat Graveyard echt buiten de reeds gebaande paden. De seventies- geest doolt vrolijk rond in Bitterzoet. Ook zijn de songs soms moeilijk van elkaar te onderscheiden maar dat maakt de pis zeker niet lauw. En het bier smaakt er ook niet minder om. De Zweedse Vikingen hebben vanavond weer heel wat zieltjes gewonnen. Incluis de mijne! Floor Boogaart