Review: Scissor Sisters roepen vooral het songfestivalgevoel op in de Melkweg

Gay is het eerste woord dat in mij opkomt als ik aan de Scissor Sisters denk. Dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk gezien hun bandnaam naar een lesbisch standje verwijst. Helemaal niet wanneer ik bij de entree van de Melkweg homoboegbeeld Paul Turner, bekend van The Voice of Holland, als eerste tegen het lijf loop. En in de tjokvolle zaal word ik omringd door mannen van de herenliefde, waardoor ik mij the only heterosexual in the village voel – daar is overigens niks mee, voordat ik het aan de stok krijg met de voorzitter van het COC.

Het Amerikaanse electronische glamourbandje de Scissor Sisters bestaan sinds een week inmiddels alweer 11 jaar.  Ze werden destijds bekend met de opvallende Pink Floyd-cover Comfortably numb maar de echt grote doorbraak kwam met de radiohit I Don’t Feel Like Dancing van het tweede album Ta-Dah in 2006. Daarna was het een tijdje stil rondom dit excentriek gezelschap. In het voorjaar van 2012 brachten ze hun jongste boreling uit: Magic Hour. Op dit album werden ze onder meer bijgestaan door Calvin Harris, Diplo en Pharrell.

Om alvast in the mood te komen wordt de menigte opgehitst door technobeats van DJ Sammy Jo.
Aansluitend openen de Scissor Sisters met een discoachtige set. Alles is tot in de gelikte puntjes gearrangeerd: uitgebreide choreografieën, kakelbonte outfits, uitbundige lichtshow, incluis sexy achtergrondzangeressen met gladde lipleesbroekjes. Het geheel roept vooral het songfestivalgevoel op: iedereen zingt lekker mee op vrolijke dansvloerkrakers. Dit is het soort muziek dat uitlokt om glanzende palen vast te grijpen en medeconcertgangers te choqueren met sierlijke krulbewegingen. Just have fun, fun, fun. En vooral Let’s have a kiki, dat is dé slogan van de Scissor Sisters-drag queen slang voor een goede tijd hebben. Kortom entertainment staat voorop.

Daarnaast staat hun show ook stijf van de erotiek. De flamboyante en dominante frontvrouw Ana Matronic kent geen subtiliteit. Om de haverklap maakt ze seksuele toespelingen: “I’m geil voor Holland, I feel like a canal, if I had no legs you would see a snail trail on the ground“. En uiteraard grijpt ze af en toe naar haar liefdeskelkje.

Toch gaan dit soort uitbundige gigs op den duur toch ook vervelen. De band moet wel choqueren om de discopop-set boeiend te houden zowel in hun teksten, capriole bewegingen en banale praatjes tussendoor. Muzikaal gezien heeft het weinig om het lijf en de Beegees-achtige kopstem van frontman Jake Shears gaat bij tijd en wijlen irriteren. Maar dat maakt het publiek geen ene hol uit. Wanneer de Scissor Sisters na anderhalf uur optreden er de brui aangeven worden ze getrakteerd op een oorverdovende fluitsmeekbede van een paar minuten. Dan keren de Scissor Sisters nog eenmaal terug om hun dolenthousiaste fanschare een rooskleurige happy ending te bezorgen.