Fat Freddy’s Drop laat Paradiso twee uur lang onverzadigbaar trippen

Op weg naar poptempel Paradiso woedt er na een tropische dag een verfrissend buitje over de stad Amsterdam. Tegelijkertijd waait er door de opstelling van het Nederlands elftal een verfrissende wind onder leiding van Louis van Gaal in een oefeninterland tegen België. Uitverkocht Paradiso is daarentegen inmiddels veranderd in Club Tropicana oftewel een drukkend heet zweethol. Met de zwoele sound van de ultieme backpackersband Fat Freddy’s Drop zal het niet veel koeler worden vrees ik. Waarom zanger Joe Duke vanavond in vredesnaam een muts draagt is mij dan ook een raadsel.

Als je deze zevenkoppige band uit Nieuw-Zeeland in huis haalt weet je als concertpodium zeker dat het een uitbundig feestje wordt. Fat Freddy’s Drop heeft inmiddels namelijk een uitstekende livereputatie opgebouwd, en dat weet het publiek maar al te goed. Al bij de eerste klanken begint de zaal ongekend euforisch te joelen.

Een live-drummer ontbreekt jammer genoeg aan het gezelschap maar met een dj, toetsenist, saxofonist, trombonist, zanger/ gitarist en rapper is de formatie groot genoeg om een massieve sound over het publiek te draperen. De combinatie van pompende dub met gloedvolle soul in een modern reggaejasje, ondersteund door beats blijkt dan een schot in de roos. Dit collectief laat de massa skanken, jumpen en housen. Gretig wordt de mierzoete koek ingeslikt door de fans.

Waar de heren van Fat Freddy’s Drop het van moeten hebben is de improvisatie op het podium: ze nemen graag de tijd. Hun songs worden uitgesmeerd als dikke ketchupsaus die zo heerlijk traag uit de fles drupt. Elk nummer valt te typeren als een uitgesponnen jam van 10 á 15 minuten waarin de groovende dublijn steeds harder komt opzetten. Af en toe maakt de zanger gebruik van een effectmachine waarop hij onder meer zijn eigen zoetgevooisde stem samplet en verwerkt in hallucinerende loops.

Wat opvalt is de subtiliteit en de ingehoudenheid van alle muzikanten. Niemand vervult echt een hoofdrol in de groep, zelfs de zanger niet. Alleen trompetist Ho Pepa wil in zijn kanariegele retro trainingspak bij tijd en wijlen nog wel eens de olijke clown uithangen door kekke ongecontroleerde dansjes te maken.
Het concert voelt als een twee uur durende gelukzalige trip waarin het publiek echt onverzadigbaar lijkt en de temperatuur tot een kookpunt stijgt. Ik heb een publiek nog nooit zo snel naar buiten zien rennen om verkoeling op te zoeken als na deze show. Uiteindelijk thuisgekomen daalt de temperatuur pas echt, want ik blijk van een koude kermis thuis te zijn gekomen: Nederland heeft verloren van de Rode Duivels… Floor Boogaart

Review: De La Soul in Paradiso

Perfecte chemie heerst in Paradiso tijdens De La Soul

Vraag een willekeurige dertigplusser om een aantal nummers op te noemen van De La Soul, en onherroepelijk krijg je de antwoorden Ring, Ring, Ring en Me, Myself And I, maar verder geen idee… Vaak zal de naam van het hiphoptrio uit New York de herinnering oproepen aan vervlogen tijden, maar wat betekenen ze vandaag de dag nog? Op wat incidenteel geflirt na met de Gorrilaz, Redman Chaka Khan bleven nieuwe successen lang uit. Vanavond ga ik het zien in een vol en vooral broeierig Paradiso.

Ik verwacht een seniorenclub en veel kleurlingen bij binnenkomst, maar het tegendeel is waar. Er zijn vooral veel mensen die tijdens het verschijnen van het legendarische album 3 Feet High And Rising in 1989 nog geboren moesten worden en opvallend veel blanken.

De ooit zo invloedrijke happy-hiphoppers gedragen zich nog steeds als ware diva’s door een half uur op zich te laten wachten. Nog voordat ze beginnen sijpelt het zweet al langs mijn bilnaad, zo warm is het. Dan eindelijk schuifelen de hiphopveteranen het podium op met uitgebreide liveband. Rapper/dj Vincent Mason roept het publiek de ogen te sluiten en na te denken over waar je was toen hun eerste album uitkwam. Even terug wanen in the good old nineties. De show begint met een prettige mix van funk, rap, soul en disco, waar ze immers om bekend staan. Zeer geroutineerd weten ze het publiek uitstekend naar hun hand te zetten, met de vele oh yeahs, when I say ah, you say ah, wave your hands like you just don’t care. Etcetera, etcetera. MC Dave Jude Julicoeur oogt in het begin een beetje verveeld door veelvuldig op z’n horloge te kijken, zijn telefoon te checken, en aan de microfoon te sjorren alsof het zijn lul is.

Halverwege de show wordt een intermezzootje ingebouwd door een aanstekerballade in te zetten, de aanvullende liveband loopt af. Tegelijkertijd is dit ook een klein inkakmoment. Maar daarna komt het trio keihard terug met duistere zware hiphopbeats. Een welkome afwisseling.

Perfecte chemie heerst vanavond tussen band en publiek. Naarmate de show vordert gaan de handen steeds enthousiaster de lucht in. Mc Kelvin Mercer duikt het publiek in. Een paar fans krijgen een microfoon in gezicht gedouwd om vervolgens vals mee te blèren. Interactie te over. Helemaal als de welbekende classics Ring, Ring, Ring en Me, Myself And I voorbijkomen. Het spreekwoordelijke dak gaat eraf. De heren van De La Soul en band genieten zichtbaar. Heel Paradiso joelt en smeekt om meer als ze het voor gezien houden.

De La Soul biedt dus niks nieuws maar verder prima avond, prima concertje, prima sfeertje! Floor Boogaart

Review: Lou Barlow in Paradiso

Hartendief Lou Barlow verovert Paradiso

Lou Barlow heeft het zwaar vanavond. Gisteren speelde de immer sympathieke lo-fi pionier op een festival in België met Dinosaur jr. en vanmiddag nog in Nijmegen. Naar eigen zeggen is zijn stem naar de klote en zou hij beter als Tom Waits kunnen zingen, grapt de zanger. Barlow voegt daad bij het woord en zet vervolgens een ultralage schorre Waits stem op. Al gauw stopt hij, want hij haat Tom Waits. De lichtvoetige toon van de avond is gezet.

De kleine zaal van Paradiso oogt als een bejaardensoos bij binnenkomst. Er staan tafels met stoelen in de zaal. Alleen de bingokaarten ontbreken nog. Voor het podium is het leeg, dus besluit ik samen met mijn metgezel in kleermakerszit op de grond te gaan zitten. Gewoon omdat het kan. De setting op het podium is simpel: Lou Barlow, een gitaar met wat rafelige losse snaren en een ukelele. Daarnaast wordt hij vergezeld door een longdrinkglas gevuld met whisky waar hij af en toe van nipt. Al gauw wordt het gezellig in de ‘huiskamer’ van Lou, want zo voelt het. De begenadigd liedjesschrijver wisselt fragiele intense songs af met losse babbels waarin hij allerlei hersenspinsels met ons deelt.  Allerhande onderwerpen als het uitnodigen van vrienden op Facebook, gehoorbeschadiging op jonge leeftijd, Johnny Cash, Nine Inch Nails, en de ontwikkeling van de televisie passeren de revue. Ik moet voortdurend lachen en de rest van het publiek ook.

De ongekroonde koning van de huisvlijt brengt naast solomateriaal vanavond ook nieuw werk van Dinosaur jr. ten gehore. Hij vraagt het publiek om te participeren door het rammelende gitaargeluid van zijn collega J. Mascis te imiteren. Er barst een heel arsenaal aan junglegeluiden los vanuit de zaal.  Als de rattenvanger van Hamelen weet Barlow het publiek te bespelen.

Barlow’s liedjes zijn allen volgens het principe: als het simpel kan, hoef je het niet moeilijk te maken. Het zijn geen muzikale hoogstandjes. De liedjesbakker lijkt ze zo uit zijn mouw te schudden. Toch weten de eenvoudige en soms rommelige liedjes te raken door zijn zoetgevooisde stem. Bij nadere bestudering van de teksten lijkt het alsof hij talloze keren de bons heeft gehad in zijn leven door al het relationeel leed dat voorbij komt. Maar uit navraag blijkt hij al 25 jaar bij zijn vrouw te zijn en nog steeds gelukkig! En dat blijkt. Mevrouw Barlow is vanavond namelijk ook aanwezig. Voordat hij het nummer Homemade inzet, vertelt hij dat zijn vrouw het verschrikkelijk vindt. Op dat moment is ze even weg, maar tijdens het nummer komt ze weer de zaal binnengelopen. Barlow stopt dan acuut met spelen. Door haar aanwezigheid lijkt ze hem in verlegenheid te brengen. Zijn geliefde verzoekt hem vriendelijk om door te spelen want “I’ve got glass of wine honey”, ginnegapt ze. Het stel discussieert nog wat en publique. Maar tevergeefs. Barlow schakelt dan toch over op een ander nummer. Aandoenlijk.

Aan het eind van de show is de joviale zanger echt gesloopt, geeft hij eerlijk toe. Maar dat maakt niet uit want de buit is binnen als een ware hartendief heeft hij menig harten veroverd. Tevreden keren we huiswaarts.